De instrumentatie op dit album is welzeker apart te noemen, een saxofoon in de vorm van een sopranino, een alt of een bariton plus een hammondorgel plus drums. En dan gaat het ook nog om drie nationaliteiten Mikko Innanen (Lapinjärvi, Finland,1978) op diverse saxen, Stefan Pasborg (Kopenhagen, 1974) op drums en Cedric Piromalli (Parijs, 1976) op Hammond orgel. Min of meer leeftijdgenoten dus en actief in de moderne jazz en free jazz, alle drie hebben ze al een enorme staat van dienst op hun naam staan inclusief de nodige albums. Ze werkten samen met grote namen in de jazz als Andrew Cyrille, Han Bennink, Lou Grassi, William Parker, Wadada Leo Smith, Daniel Humair, Ray Anderson e.v.a.

Het Hammond orgel is de grote smaakmaker van dit album, funky grooves en swing zijn aan de orde van de dag, waar de sax sierlijk omheen draait. Het openingsnummer “Mocking Bird” is een uitermate swingend stuk dat werd geschreven door Piromalli, Innanen scheurt en knort er vol op los met zijn bariton, lekker. Slagwerker Pasborg bewijst hier eens te meer dat hij inmiddels tot de Europese top behoort, zijn solo is indrukwekkend. Het titelnummer “Is this it ?”, evenals de meeste andere nummers geschreven door Innanen, is een bijna plechtstatig voorgedragen stuk met een lange intro waarin Innanen zich letterlijk uitleeft op zijn alt, hij doet me denken aan mijn favoriete saxofonist, Albert Ayler. Het swingende “Manic Zigaman” is een bijdrage van Pasborg die zorgt voor een geweldig stuwende drumpartij. Het aparte geluid van de sopranino kleurt het vrolijk huppelende “Sohesten”, een nummer vol vreugde en zonneschijn, prima passend bij het eindelijk mooie weer.

Een geheel andere sfeer klinkt er in “Pharoah Favelassa”, een gedragen en plechtig begin vormt het intro van het nummer, een contrast met de voorgaande nummers, de titel is vermoedelijk een verwijzing naar de saxofonist Pharoah Sanders. Met “Sudden Happiness” is het weer van gas op de plank, met zoevend Hammond spel, knetterend slagwerk en krachtig saxofoonspel. De titel “Autonomus XXVIIA: Gneisenausaustrasse 113” brengt mij via de helaas ontbrekende hoestekst niet verder en ook het ‘net’ verschafte geen duidelijkheid, maar het is een ingenieus stukje muziek dat prima klinkt. Dat geldt evenzeer voor de afsluiter “Riding with Cafarelli”, een heerlijk in het gehoor liggend stuk souljazz met een honkende sax en een grommende Hammond, ”meer moet dat niet zijn” om met de woorden van mijn amice Ben te spreken. Kortom een heerlijke cd die zowel voldoet in het genre van de klassieke orgel-saxofoon jazz en ook de nodige free jazz geluiden ten gehore brengt, in beide gevallen voor mijn oren een schot in de roos met mijn schizofrene smaak van Albert Ayler tot Arnett Cobb. Mocht U ook in dezelfde muzikale habitus verkeren, sla uw slag.

Jan van Leersum.